Credo Athanasian

Credo Athanasian
instantia de: Credo

Credo athanasian

Le Credo athanasian es uno del tres credos ecumenic amplemente empleate in le Christianitate occidental qua profession del fide orthodoxe (recte). On se refere a illo alsi qua "Symbolo Quicunque Vole" quia le prime parolas de su texto dice "Quicunque vole esser salvate...

Su autor

Secundo le tradition, Athanasio, episcopo de Alexandria de Egypto, in le quarte seculo, esseva le autor de iste credo. Le plus vetule evidentia cognoscite del uso de iste nomine es in le prime canone del Synodo de Autun, circa 670, ubi illo es appellate "le fide de Athanasio". Quanquam dubitas in re le autoritate athanasian esseva sublevate in le dece-sexte seculo, Gerhard Voss, un humanista nederlandese, demonstrava le impossibilitate de reconciliar le factos cognoscite in re iste credo con le tempore de Athanasio. Ille publicava su recercas in 1642. Erudition posterior, sia catholic-roman sia protestante, confirmava le verdicto de Voss. Inter altere factos, le Credo Athanasian es clarmente un confession de fide latin, nam Athanasio ipse scribeva in greco. In ultra, illo omitte tote le terminos theologic que esseva typic de Athanasio, como homoousion ma illo include le filioque popular in le Occidente.

Il habeva multe suggestiones in re le identitate del autor factive. Un del theorias plus sustenite es que le data de iste credo es circa 500, le placia de composition un location del Gallia meridional influentiate per le theologos de Lerins, e le questiones theologic special de Arianismo e Nestorianismo. Iste conclusiones disqualifica Ambrosio de Milano, mesmo si alicun importante autores le mentiona como possibile autor. Cesario de Arles forsan veni le plus proxime al specificatios hic supra. Qui es ergo le autor de iste Credo remane un question aperte. Le copia le plus antique de su texto occurre in un sermon de Cesario in le sexte seculo. Altere manuscriptos que contine iste Credo remonta al seculos septe e octo. In iste mentiones le plus antique illo pare que su function esseva sia liturgic sia catechetic.

Utilisation

Iste Credo esseva considerate como un del tres Credo classic del Christianitate in le tempore del Reformation. Sia le affirmationes confessional lutheran que calvinista recognosce le character autoritative del Quicunque Vole (con le exception del Confession de fide de Westminster, que non lo accorda alicun recognoscimento formal. Nonobstante, le uso contemporanee de iste Credo es largemente confinate al communiones roman e anglican.

Contento

Structuralmente, iste credo se compone de quaranta versos diligentemente formulate, cata un con un proposition distincte. Iste versos es dividite in duo sectiones clarmente marcate. Le prime se focalisa super le doctrina de Deo qua Trinitate. Le precise formulation del doctrina es designate de un latere a excluder punctos de vista non-orthodoxe, e del altere latere a includer in le ecclesia le explicite introspectiones derivate del inseniamento de Augustino. Consequentemente, iste parte del Credo exprime lo que le ecclesia esseva persuadite esser le necessari comprension de Deo, le sancte Trinitate, appelante lo "le fide catholic" o universal. Le paradoxo del unitate e del Trinitate de Deo es affirmate contra le modalismo, que essayava solver iste paradoxo insidtente super le unitate e reducente le Trinitate a simple apparitiones successive, e le arianos, que essayava resolver iste difficultate rejectante un unitate de essentia per divider le substantia divin.

Le secunde section del Credo athanasian exprime le fide del ecclesia in le Incarnation del Christo affirmante le conclusiones doctrinal attingite durante le controversias concernente le divinitate e le humanitate de Jesus. Iste Credo non hesita a affirmar un doctrina que in le experientia human es paradoxe, que in le incarnation il habeva un union inter duo naturas distinctemente differente, le divin e le human, cata un complete in se ipse, sin ulle perdita de su identitate. Totevia, le resultato de iste union es un singule persona. Iste Credo repudia le doctrinas que Christo habeva solmente un natura (Sabellianismo), o que le natura human esseva incomplete (Apollinarismo), o que le natura divin esseva inferior a illo del Patre (Arianismo), o que in le union del duo natura le identitate de uno esseva perdite tanto que le resultato esseva simplemente un natura (Eutychianismo).

Valor

Il esseva dicite que nulle altere affirmation official del ecclesia antique presenta tanto incisivemente e clarmente, le profunde theologia que es implicite in le affirmationes scriptural que "Deo esseva in Christo e reconciliava le mundo a se ipse". Le technicismo de su phraseologia es remarcabile, ma le scopo del Credo athanasian es de asserer un conception del Deo Trin que es libere de polytheismo anthropomorphic e un conception del incarnation que tene in tension le datos vital concernente le divinitate e le humanitate de Christo. Il es iste perspectiva doctrinal que da signification al propositiones al initio e al fin del duo partes del Credo ("Quicunque vole esser salvate debe pensar assi" concernente le Trinitate e le Incarnation). Isto non significa que le credente debe comprender tote le detalios theologic ante esser salvate, o que ille debe memorisar le linguage del credo. Lo que se intende es le facto que le fide christian es distinctemente christocentric - illo confide in Christo qua Salvator. Le ecclesia non cognosce altere vias de salvation e debe ergo repulsar tote le doctrinas que denega su ver deitate o su ver incarnation.

Iste credo non specifica su autoritate de supporto, o del Biblia o del ecclesia, sur le base del qual funda su affirmationes. Tamen, illo es un credo scriptural quia illo emplea le ideas e aliquando le parolas del Scripturas. Illo es un credo ecclesial proque illo es un consenso intra le communitate christian. Le Credo athanasian remane un eminente compendio del theologia trinitari e christologic, e, secundo su intention original, illo offere se ipse como un utile delineation pro scopos catechetic

Texto latin e in Interlingua

in Latino

In Interlingua

Quicumque vult salvus esse, ante omnia opus est, ut teneat catholicam fidem: Quam nisi quisque integram inviolatamque servaverit, absque dubio in aeternum peribit. Fides autem catholica haec est: ut unum Deum in Trinitate, et Trinitatem in unitate veneremur. Neque confundentes personas, neque substantiam separantes. Alia est enim persona Patris alia Filii, alia Spiritus Sancti: Sed Patris, et Filii, et Spiritus Sancti una est divinitas, aequalis gloria, coeterna maiestas. Qualis Pater, talis Filius, talis [et] Spiritus Sanctus. Increatus Pater, increatus Filius, increatus [et] Spiritus Sanctus. Immensus Pater, immensus Filius, immensus [et] Spiritus Sanctus. Aeternus Pater, aeternus Filius, aeternus [et] Spiritus Sanctus. Et tamen non tres aeterni, sed unus aeternus. Sicut non tres increati, nec tres immensi, sed unus increatus, et unus immensus. Similiter omnipotens Pater, omnipotens Filius, omnipotens [et] Spiritus Sanctus. Et tamen non tres omnipotentes, sed unus omnipotens. Ita Deus Pater, Deus Filius, Deus [et] Spiritus Sanctus. Et tamen non tres dii, sed unus est Deus. Ita Dominus Pater, Dominus Filius, Dominus [et] Spiritus Sanctus. Et tamen non tres Domini, sed unus [est] Dominus. Quia, sicut singillatim unamquamque personam Deum ac Dominum confiteri christiana veritate compellimur: Ita tres Deos aut [tres] Dominos dicere catholica religione prohibemur. Pater a nullo est factus: nec creatus, nec genitus. Filius a Patre solo est: non factus, nec creatus, sed genitus. Spiritus Sanctus a Patre et Filio: non factus, nec creatus, nec genitus, sed procedens. Unus ergo Pater, non tres Patres: unus Filius, non tres Filii: unus Spiritus Sanctus, non tres Spiritus Sancti. Et in hac Trinitate nihil prius aut posterius, nihil maius aut minus: Sed totae tres personae coaeternae sibi sunt et coaequales. Ita, ut per omnia, sicut iam supra dictum est, et unitas in Trinitate, et Trinitas in unitate veneranda sit. Qui vult ergo salvus esse, ita de Trinitate sentiat. Sed necessarium est ad aeternam salutem, ut incarnationem quoque Domini nostri Iesu Christi fideliter credat. Est ergo fides recta ut credamus et confiteamur, quia Dominus noster Iesus Christus, Dei Filius, Deus [pariter] et homo est. Deus [est] ex substantia Patris ante saecula genitus: et homo est ex substantia matris in saeculo natus. Perfectus Deus, perfectus homo: ex anima rationali et humana carne subsistens. Aequalis Patri secundum divinitatem: minor Patre secundum humanitatem. Qui licet Deus sit et homo, non duo tamen, sed unus est Christus. Unus autem non conversione divinitatis in carnem, sed assumptione humanitatis in Deum. Unus omnino, non confusione substantiae, sed unitate personae. Nam sicut anima rationalis et caro unus est homo: ita Deus et homo unus est Christus. Qui passus est pro salute nostra: descendit ad inferos: tertia die resurrexit a mortuis. Ascendit ad [in] caelos, sedet ad dexteram [Dei] Patris [omnipotentis]. Inde venturus [est] judicare vivos et mortuos. Ad cujus adventum omnes homines resurgere habent cum corporibus suis; Et reddituri sunt de factis propriis rationem. Et qui bona egerunt, ibunt in vitam aeternam: qui vero mala, in ignem aeternum. Haec est fides catholica, quam nisi quisque fideliter firmiterque crediderit, salvus esse non poterit.

Quicunque vole esser salvate, ante omne altere cosa, il es necesse que ille imbracia [se tene al] le fide catholic [universal]. Si ille non lo serva integre e inviolate, sin dubita ille perira in eterno. Le fide catholic es isto: que nos venera [adora] un unic Deo in le Trinitate e le le Trinitate in le unitate, sin confunder le Personas e sin separar le substantia [de illes]. Uno es de facto de Persona del Patre, un altere illo de Filio, e un altere illo del Spirito Sancte. Sed Patre, Filio e Spito Sancte es un sol divinitate, con equal gloria e co-eterne majestate. Qual le Patre, tal le Filio e tal le Spirito Sancte. Increate le Patre, increate le Filio, increate le Spirito Sancte. Immense le Patr, immense le Filio, immense le Spirito Sancte. E tamen il non ha tres eternes, ma solmente un eterno. Sicut alsi il non ha tres increates, ni tres immense, sed un increate e un immenso. Similemente, omnipotente es le Patre, omnipotente le Filio e omnipotente es le Spirito Sancte. E tamen il non ha tres omnipotentes, ma un sol omnipotente. Le Patre es Deo, le Filio es Deo, le Spirito Sancte es Deo. E tamen il non ha tres deos, ma un sol Deo. Senior es le Patre, Senior es le Filio e Senior es le Spirito Sancte. E tamen, il non ha tres Seniores, ma un sol es le Senior. Quia sicut le veritate christian obliga nos confessar que cata un persona es singularmente Deo e Senior, assi le religion catholic prohibi nos de parlar de tres Deos o Seniores. Le Patre non esseva facite per alicuno: ni create, ni generate. Le Filio es solmente ab le Patre: non facite, ni create, ma generate. Le Spirito Sancte es ab le Patre e ab le Filio: non facite, ni create, ni generate, ma procedente [ab illes]. Il ha ergo un sol Patre, non tres Patres; un sol Filio, non tres Filios; un sol Spirito Sancte, non tres Spiritos Sancte. E in ille Trinitate il ha nihil que es antea o postea, nihil que es major o minor, ma tote le tres personas es le un pro le altere co-eterne e co-equal. Ita in toto, como dicite antea, es a venerar le unitate in le Trinitate e le Trinitate in le unitate. Qui vole, ergo, esser salvate, debe pensar del Trinitate in tal maniera. Sed pro le eterne salvation il es necessari creder fidelmente alsi in le Incarnation del Senior nostre Jesus Christo. Il es, ergo, recte fide ut nos crede e confessa que le Senior nostre Jesus Christo, Filio de Deo, es equalmente sia Deo sia homine. Ille es Deo quia ille es generate ex le substantia del Patre desde le eternitate; ille es homine, quia ille nasceva ex le substantia de su matre in le tempore. Perfecte Deo, perfecte homine, subsistente ex un anima rational e carne human. Equal al Patre secundo le divinitate, inferior al Patre secundo le humanitate. Totevia, quanqual ille es sia Deo sia homine, ille non es duplice ma un sol Christo. Solmente un, non per conversion del divinitate in carne, ma per assumption del humanitate in Deo. Totalmente un, non per confusion de substantias, ma per le unitate del persona. Nam sicut le anima rational e le carne es un sol homine, assi Deo e homine es un sol Christo. Qui pativa pro nostre salvation, descendeva al inferos; le tertie die ille resurgeva del mortos. Ille ascendeva al celo, ille sede al dextera de Deo, Patre omnipotente, e ille retornara pro judicar le viventes e le mortos. A cuje advento tote le humanos debera resurger con lor proprie corpores; e illes debera render ration de lor proprie actiones. Qui habera facite lo que es bon vadera al vita eterne; qui, al contrario, habera facite lo que es mal, vadera al igne eterne. Isto es le fide catholic, e non potera esser salve nisi qui lo imbraciara fidelmente e firmemente.

Ligamines interne

• Credo
• Trinitate

Bibliographia

• N. D. Kelly, The Athanasian Creed;
• D. Waterland, A Critical History of the Athanasian Creed;
• C. A. Swainson, The Nicene and Apostles' Creeds