Verbo deponente

Verbo deponente
	subclasse de: verbo
	;

Il non ha versiones revidite de iste pagina, dunque su qualitate forsan non ha essite verificate.

In linguistica, un verbo deponente es un verbo que es active in signification ma prende su forma ab un voce differente, plus communmente le medie o passive. Un verbo deponente non habe formas active; illo pote esser dicite a haber depositate los (a in oblivion).

Linguas con verbos deponente

Iste lista pote non esser exhaustive.

Lingua grec

Lingua grec habe deponentes de voce medie (alcun de illos son multo commun) e alcun deponentes de voce passive. Un exemplo in greco es ἔρχομαι (erchomai, "io veni" o "io vade"), medie/passive in forma ma active in traduction.

Lingua latin

Lingua latin habe deponentes de voce passive, tal como hortārī ("exhortar"), vĕrērī ("timer"), lŏquī ("parlar"), e blandīrī ("blandir").^[1] Le formas regularmente seque illos del passive de verbos normal:

ămārĕ	amar	ămāri	esser amate	hortāri	exhortar
ămō^[2]	io ama	ămŏr	io es amate	hortŏr	io exhorta
ămāvi	io ha amate	ămātus sum	io ha essite amate	hortātus sum	io ha exhortate

Deponentes habe tote le participios como verbos normal habe, ben que illos del perfecto porta un signification active, satis que un signification passive como in le caso de verbos normal. Alcun verbos deponente, tal como sequī ("sequer") usa le formas correspondente de altere verbos pro exprimer un signification genuin passive. Illos ni habe lor proprie formas passive, ni il es possibile resurger le formas "active" del verbos deponente pro usar pro le voce passive (como tentar usar *hortō pro "io es exhortate").

Additionalmente, quatro verbos latin (audēre, "osar"; gaudēre, "gauder"; sŏlēre, "esser accustomate"; e fīdĕre, "fider se a") son appellate semideponente, proque illos pare passive in lor formas perfecte, ma illos son semanticamente active in tote formas.^[3]

Reciprocamente, lingua latin tamben habe alcun verbos que son active in forma ma passive in signification. fit ("illo es facite") esseva usate como le passive de facit. In le formas perfecte (perfecto, plusquamperfecto, e perfecto futur), isto esseva un verbo composite como etiam verbos regular (factus est "illo ha essite facite").

Sanscrito

Sanscrito tamben contine alcun verbos deponente tal como: सच॑ते sác-ate.

Lingua svedese

Lingua svedese habe un pauc deponentes de voce passive, ben que interessantemente, su linguas cognate proxime strictemente danese e norvegian in majoritate usa formas active correspondente. Vermente, lingua norvegian monstra le tendentia opposite: como in anglese, verbos active son alcun vices usate con un senso passive, tal como in boka solgte 1000 eksemplarer ("le libro vendeva 1000 copias"). Totevia norvegian habe verbos deponente tal como treffes ("incontrar") e trives ("prosperar").

andas, "respirar" (danese e norvegian bokmål ånde (non-deponente))
hoppas, "sperar" (danese håbe, norvegian bokmål håpe (non-deponente))
kräkas, "vomitar"
trivas, "gustar"
minnas, "memorar"

Deponentia e tempore

Alcun verbos son deponente universalmente, ma altere verbos son deponente solmente in certe tempores, o usa formas deponente ab differente voces in differente tempores. Per exemplo, le verbo grec ἀναβαίνω (anabaino) usa formas active in le imperfecto active e aoristo active, ma in le futur active illo monstra le forma medie ἀναβήσομαι (anabesomai). Le forma futur active poterea esser predicite pro esser *ἀναβήσω (anabeso), ma iste forma non occurre, proque le verbo es deponente in le tempore futur. Le formas futur que occurre habe le signification e valor traductive identic como le formas active haberea si illos occurrite.

Lingua latin habe un pauc semideponente verbos, que comporta se normalmente in le systema imperfecte, ma son deponente in le perfecto.

Questiones peculiar in lingua grec

Lingua grec koine habe un pauc verbos que habe significationes multo differente in le formas active e medie/passive. Per exemplo, ἁπτω (hapto) significa "io prende foco," ma su forma medie ἁπτομαι (haptomai) significa "io tocca." Proque ἁπτομαι es multo plus commun in usage, comenciantes frequentemente apprende iste forma primemente e son tentate pro assumer que illo es un deponente.

Vide etiam

Referentias

↑ Illos esseva seligite proque illos reflecte le quatro paradigmas de conjugation. Pro un lista plus longe, vide Adler pagina 686 ff.
↑ Conforme a Adler, in poesia le "o" es alcun vices curte.
↑ George J. Adler, A Practical Grammar of the Latin Language; with Perpetual Exercises in Speaking and Writing: For the Use of Schools, Colleges, and Private Learners, Sanborn, Carter, Bazin & Co., 1858 (.pdf) data de accesso: 2011-01-10

Ligamines externe

[1] Illos esseva seligite proque illos reflecte le quatro paradigmas de conjugation. Pro un lista plus longe, vide Adler pagina 686 ff.

[2] Conforme a Adler, in poesia le "o" es alcun vices curte.

[3] George J. Adler, A Practical Grammar of the Latin Language; with Perpetual Exercises in Speaking and Writing: For the Use of Schools, Colleges, and Private Learners, Sanborn, Carter, Bazin & Co., 1858 (.pdf) data de accesso: 2011-01-10

[1]

[2]

[3]