Wikipedia

Historia del scientia in le Renascentia

Il non ha versiones revidite de iste pagina, dunque su qualitate forsan non ha essite verificate.

Durante le Renascentia, grande progressos occurreva in geographia, astronomia, chimia, physica, mathematica, manufactura, anatomia, e ingenieria. Le collection de textos scientific antique comenciava seriemente al initio del seculo XV e continuava usque al Cadita de Constantinopla in 1453, e le invention del imprimeria permitteva un propagation plus rapide de nove ideas. Nonobstante, alcunes ha vidite le Renascentia, al minus in su periodo initial, como un epocha de retrogradation scientific. Historiatores como George Sarton e Lynn Thorndike criticava como le Renascentia affectava le scientia, argumentante que le progresso esseva retardate pro un certe periodo de tempore. Humanistas preferiva subjectos centrate sur le homine como politica e historia sur le studio de philosophia natural o mathematica applicate. Plus recentemente, tamen, studiosos ha recognoscite le influentia positive del Renascentia sur mathematica e scientia, indicante factores como le rediscoverimento de textos perdit o obscure e le augmentate emphasis sur le studio del lingua e le lection correcte de textos.[1][2][3]

Homo de Vitruvio de Leonardo da Vinci, un exemplo del fusion de arte e scientia durante le Renascentia.

Marie Boas Hall inventava le termino "Renascentia Scientific" pro designar le prime phase del Revolution Scientific, 1450–1630. Plus recentemente, Peter Dear ha argumentate pro un modelo de duo phases del scientia del epocha moderne: un "Renascentia Scientific" del seculos XV e XVI, concentrante se sur le restoration del cognoscentia natural del ancianos; e un "Revolution Scientific" del seculo XVII, quando scientistas cambiava del recuperation al innovation.

Contexto

modificar

Durante e post le Renascentia del seculo XII, Europa experiva un revitalisation intellectual, specialmente in le investigation del mundo natural. Tamen, in le seculo XIV, un serie de eventos que deveniva cognoscite como le Crisis del Tardo Medievo esseva in curso. Quando le Morte Nigre arrivava, ille exterminava tal numero de vidas que illo afficteva tote le systema. Illo ponia subito fin al epocha precedente de massive transformation scientific. Le peste occideva 25–50% del population in Europe, specialmente in le conditiones dense de le urbes, ubi se trovava le nucleo del innovationes. Recurrentias del peste e altere catastrophes causava un declino continue del population pro un seculo.

Renascentia

modificar

Le seculo XIV viderea le initio del movimento cultural del Renascentia. Al initio del seculo XV, un recerca international de manuscriptos ancian esseva in curso e continuarea sin interrupition usque al Cade de Constantinopole in 1453, quando multe scholasticos byzantin esseva obligate a cercar refugio in le Occidente, particularmente Italia.[4] Al simile, le invento del pressa de impression habeva un grande effecto sur le societate europee: le dissemination facilitate del parola impressite democratizava le apprentissage e permitteva un propagation plus rapide de nove ideas.

Initialmente, il non habeva nove developmentos in physica o astronomia, e le reverentia pro le fontes classic consolidava plus ancor le opiniones aristotelic e ptolemaic del universo. Le philosophia del Renascentia perdeva multo de su rigore, a causa del facto que le regulas del logica e deduction esseva viste como secundari a intuition e emotion. Al mesme tempore, le humanismo del Renascentia accentuava que le natura veniva a esser considerate como un creation animate e spiritual que non esseva governate per le lege o mathematica. Solmente postea, quando non habeva plus manuscriptos a trovar, los humanistas cambiava de colliger a editar e traducer los, e nove labor scientific comenciava con le travalio de figuras como Copernico, Cardano, e Vesalio.

Disveloppamentos importante

modificar

Alchimia e chimia

modificar
 
Diagramma de elementos alchimic.

Benque differente in alcun aspectos, alchimia e chimia frequentemente habeva objectivos simile durante le periodo del Renascentia, e insimul illos es occasionalmente referite como chimia.[5] Le alchimia es le studio del transmutation de materiales per processos obscur. Ben que illo es frequentemente considerate como un effortio pseudoscientific, multe de su practicantes usava theorias scientific largemente acceptate de lor temporas pro formular hypotheses sur le componentes de materia e le manieras in le quales le materia poteva esser cambiate.[6] Un del objectivos principal de alchimistas esseva trovar un methodo pro crear oro e altere metales pretiose del transmutation de materiales basse.[6] Un credito commun de alchimistas esseva que il existe un substantia essential ex le qual tote altere substantias formava, e que si on poteva reducer un substantia a iste material original, on poteva alora construer lo in un altere substantia, como plombo a oro.[5] Alchimistas medieval laborava con duo elementos principal o "principios", sulphur e mercurio.[5]

Paracelso esseva un chimico e medic del periodo del Renascentia qui credeva que, al lato de sulphur e mercurio, le sal era un del principios alchimic principal ex le qual tote le altere cosas esseva facite.[7] Paracelso anque esseva instrumental in contribuer al uso practic del practicas chimic in le medicina a travese de un recognition que le corpore opera per processos que pote esser considerate como chimic in lor natura.[7] Iste lineas de pensamento entrava in conflicto directemente con multe credos traditionalmente retene, tal como illos popularisate per Aristotele; tamen, Paracelso insisteva que questionar principios de natura esseva essential pro continuar le crescentia general de cognoscentia.[7]

Nonobstante su basamento frequente in lo que pote esser considerate practicas scientific secundo standardes moderne, numeros factores faceva que la chimia como disciplina remaneva separate del academia general usque al fin del Renascentia, quando finalmente illo comenciava a apparer como un parte de alcun education universitari.[5][8] Le natura commercial de chymia a ille epocha, junte con le manco de base classical pro le practica, esseva alcun del factores contributive que conduceva al vision general del disciplina como un artisanto plus que un disciplina academic respectabile.[5]

Astronomia

modificar
 
Paginas ex 1550 Annotazione super De sphaera mundi de Sacrobosco, monstrante le systema Ptolemaic.

Le astronomia del tardo Medievo basava se super le modelo geocentric descrite per Claudio Ptolemeo in le antiquitate. Probabilemente multo pauc astronomos o astrologos practicante habeva vermente leger le Almagesto de Ptolemeo, que habeva essite traducite al latino per Gerardo de Cremona in le seculo XII. In vice, illes confidava in introductiones al systema ptolemaic tal como le De sphaera mundi de Johannes de Sacrobosco e le genere de manuales cognoscite como Theorica planetarum. Pro le labor de previder le motos planetari, illes se confiava al tabulas alfonsine, un collection de tabulas astronomic basate super le modelos del Almagesto ma incorporate con alcun modificationes plus tard, principalmente le modelo de trepidation attribuite a Thabit ibn Qurra. Al contrario de opinion popular, astronomos del Medievo e del Renascentia non recurreva a "epicyculos super epicyculos" pro corrigir le modelos originalmente ptolemaic—usque avenir a Copernico mesme.

Iste revolution in astronomia comenciava alrededor de 1450, quando le mathematico Georg Purbach (1423–1461) initiava un serie de lectiones sur astronomia al Universitate de Vienna. Regiomontanus (1436–1476), qui esseva un de su studentes, collectava su notas del lectiones e postea les publicava como Theoricae novae planetarum in le annos 1470. Iste "Nove Theorica" substitueva le theorica anterieure como le libro de texto de astronomia avanciate. Purbach anque comenciava a preparar un summario e commentario sur le Almagesto. Ille moriva post haber completate solmente sex libros, tamen, Regiomontanus continuava le tarefa, consultante un manuscripto greco portate de Constantinopla per le Cardinal Bessarion. Quando illo esseva publicate in 1496, le Epitome del Almagesto rendeva le niveles superior de astronomia ptolemaic largemente accessibile a multe astronomos europee pro le prime vice.

 
Nicolaus Copernico.

Le ultime evento importante in le astronomia del Renascentia es le travalio de Nicolaus Copernico (1473–1543). Ille esseva inter le prime generation de astronomos educate con le Theoricae novae e le Epitome. Poco ante 1514 ille comenciava a reviver le idea de Aristarcho que le Terra revolveva circa le Sol. Ille passava le resto de su vita a essayar un demonstration mathematic de heliocentrismo. Quando De revolutionibus orbium coelestium esseva finalmente publicate in 1543, Copernico esseva in su lecto de morte. Un comparation de su travalio con le Almagesto monstra que Copernico esseva, in multe modos, un scientista del Renascentia plus que un revolutionario, proque ille sequiva le methodos de Ptolemeo e mesmo su ordine de presentar le subjecto. Non esque usque le travalios de Johannes Kepler (1571–1630) e Galileo Galilei (1564–1642) que le maniera de facer astronomia de Ptolemeo esseva superate. Le uso de tabulas e mathematica plus avanciate dava le impulso pro le establishment del calendario gregorian in 1582 (primarimente pro reformar le calculation del data de Pasca), que substitueva le calendario julian, que habeva plure errores.[8]

Mathematica

modificar
 
La demonstrationes de Archimedes del area de un segmento parabolic in Quadrature of the Parabola inspirava labor sur quadraturas e cubaturas in le seculos XV e XVI.[9]

Le successos de mathematicos grec ha sobrevivite a toto le Tardo Antiquitate e le Medievo a traverson de un historia longe e indirecte. Multe del labor de Euclide, Archimedes e Apollonio, conjunctemente con autorias plus tarde como Hero e Pappus, esseva copiate e studiate tanto in le cultura byzantin como in le centros islamic de apprentissage. Translationes de iste operationes comenciava ja in le seculo XII, con le labor de traductores in Hispania e Sicilia, que laborava principalmente a partir de fontes arabic e grec in le latino. Duo del traductores plus prolific esseva Gerard de Cremona e William de Moerbeke.

Le plus grande de tote le effortios de translation, tamen, occurreva in le seculos XV e XVI in Italia, como attestate per le numeros manuscritos de iste periodo que se trova actualmente in bibliothecas europee. Practicamente omne mathematicianos principal de iste epocha esseva obsedite per le necessitate de restaurar le operationes mathematic del antiques. Non solmente humanistas adjuvava mathematicos con le recuperation de manuscriptos grec, ma anque illes prendeva un rolo active in le translation de iste operationes in latino, frequentemente commissionate per lideres religiose como Nicholas V e le Cardinal Bessarion.[10][11]

Alcun del figuras principal in iste effortio include Regiomontanus, qui facieva un copia del Archimedes latino e initiava un programma pro imprimir operationes mathematic; Commandino (1509–1575), qui anque produceva un edition de Archimedes, como anque editiones de operationes per Euclides, Hero e Pappus; e Maurolyco (1494–1575), qui non solmente traduceva le operationes de mathematicianos antie, ma addeva multo de su proprie labor a illos. Lor translationes garantiva que le proxime generation de mathematicos possederea technicas multo plus avantiate que lo que generalmente esseva disponibile durante le Medievo.[1][3]

Il debe esser retinite que le production mathematic del seculos XV e XVI non esseva exclusivemente limitate al operationes del antiques grec. Alcun mathematicos, como Tartaglia e Luca Paccioli, acceptava e expandeva le traditiones medieval de scholasticos islamic e personas como Jordano e Fibonnacci.[12][13] Giordano Bruno anque criticava le operationes de personas como Aristotele, que ille credeva haber un logica defective, e developpava un doctrina mathematic pro le computation de physica partial, con Bruno a tentar transformar theorias de natura.[14]

Physica

modificar

Le progresso que se faceva in mathematica esseva complementate per avancos in physica, con personas como Galileo que tentava unir le spacios inter le duo campos e questionar le ideas aristotelic.[15] Le renovate investigation de physica aperiva multe opportunitates in subdisciplinas como mechanica, optica, navigation e cartographia.[8]

Theorias mechanic habeva su origine con le grecos, specialmente Aristotele e Archimedes.[8] Mechanica e philosophia habeva essite disciplinas relationate in le Grecia antique, e solmente durante le Renascentia le duo subjectos comenciava a diverger.[8]  Multo del labor de disveloppar nove ideas e theorias mechanic esseva conducite per italianos como Rafael Bombelli, ben que le flamenco Simon Stevin anque offereva multe ideas.[8]  Galileo contribueva etiam al avancamento de iste campo con un tractato sur mechanica in 1593,[15] adjuvante a disveloppar ideas sur relativitate, corporas que cai liberemente e motion linear accelerante,[16] ben que ille mancava del medias pro communicar su trovas de un maniera adequate a ille tempore.[15] In junio 1609, le interesses de Galileo se dirigeva a su investigationes telescopic post haber essite proxime a revolutionar le scientia de mechanica.[15]

Navigation esseva un topico importante de ille epocha, e multe innovationes esseva facite que, con le introduction de naves melior e le applicationes del compasso, portarea plus tarde a discopertas geographic.[8]  Le calculationes associate con navigation se monstrava difficile, con le technologia de ille epocha incapace de predir accuratemente le tempore o determinar le position geographic de un persona. Determinar le longitud de un persona monstrava esser particularmente difficile, proque le tempore local del persona deberea esser calculite sur le base de un observation astronomical.[8]  Un theoria que esseva essayate esseva registrar le tempore de un eclisse e usar le ''Ephemerides de Regiomontanus pro comparar lo con le tempore de Nuremberg o le Almanach perpetuum de Zacuto pro comparar lo con le tempore de Salamanca, ben que le margine de error in tal calculationes esseva inacceptabilemente grande (approximativemente 25.5 grados).[8]  Donec que le longitud poteva esser determinate con precision, navigatores esseva obligate a confiar sur dead reckoning, con su multe incertitudines.[8]

Medicina

modificar

Con le Renascentia veniva un augmento in le investigation experimental, principalmente in le campo del dissection e examination del corpore, avantiando assi nostre cognoscentia del anatomia human.[17] Le disveloppamento del neurologia moderne comenciava in le seculo XVI con Andreas Vesalius, qui descripeva le anatomia del cerebro e altere organos; ille habeva pauc cognoscentia del function del cerebro, credeva que illo se trovava principalmente in le ventriculos. Le comprension del scientias medical e del diagnosticos meliorava, ma con pauc beneficio directe al cura de sanitate. Pauc medicamentos efficace existeva, ultra opio e chinino. William Harvey forniva un description raffinate e complete del systema circulatori. Le tomos le plus utile in medicina, usate tanto per studentes como per medicos experte, esseva le materiae medicae e le pharmacopoeiae.

Geographia e le Nove Mundo

modificar
 
Carta del viages del prime exploratores.

In le historia del geographia, le clave texto classical esseva le Geographia de Claudio Ptolemeo (seculo II). Illo esseva traducite al latino in le seculo XV per Jacopo d'Angelo.[18] Illo esseva legeremente in manuscripto e passava per multe editiones post su prime impression in 1475. Regiomontanus laborava in preparar un edition pro impression previemente a su morte; su manuscriptos esseva consultate per mathematicos posterior in Nuremberg. Le Geographia de Ptolemaeo deveniva le basi pro le majoritate de mapas facite in Europa durante le seculo XV.[18] In mesura que nove cognoscentia comenciava a reimplaciar le contento de mapas vetule, le rediscoverto del systema cartographic de Ptolemaeo, includente le uso de coordinationes e projection, adjuvava a redefinir le campo total de cartographia como un perscrutation scientific al minus que artistic.[18]

Le information fornite per Ptolemaeo, assi como Plinio le Seniore e altere fontes classical, presto se revelava in contradiction con le terras explorate in le Epocha de Discoperta.[18] Le nove discopertas revelava defectos in le cognoscentia classical; illos anque aperiva le imagination european a nove possibilitates. In particular, le viage de Christopher Columbus al Novo Mundo in 1492 contribueva a establir le tono pro lo que presto deveniria un unda de expansion europee.[19] Utopia de Thomas More esseva inspirate partialmente per le discoperta del Novo Mundo. Le majoritate de mapas disveloppate ante iste periodo subestimava grossemente le extension del terras que separava Europe de India sur un ruta verso le occidente a traverso le Novo Mundo; tamen, per le contribution de exploratores como Ferdinand Magellan, effortios esseva facite pro crear mapas plus accurate durante iste periodo.[20]

Referentias

  1. ↑ 1,0 1,1 Rose, Paul Lawrence (1973). "Humanist Culture and Renaissance Mathematics: The Italian Libraries of the Quattrocento". Studies in the Renaissance 20: 46–105. doi:10.2307/2857013. ISSN 0081-8658. 
  2. ↑
     
    « {{{1}}} »
  3. ↑ 3,0 3,1 Jayawardene, S. A. (June 1978). "The Italian Renaissance of Mathematics: Studies on Humanists and Mathematicians from Petrarch to Galileo. Paul Lawrence Rose". Isis 69 (2): 298–300. doi:10.1086/352043. ISSN 0021-1753. 
  4. ↑ Hall, Marie Boas (1994-01-01). The Scientific Renaissance 1450-1630 (in en). Courier Corporation. ISBN 978-0-486-28115-5. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Principe, Lawrence (2011). The Scientific Revolution: A Very Short Introduction, 1st, Very Short Introductions, Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-956741-6. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Lindberg, David C. (2007). The Beginnings of Western Science: The European Scientific Tradition in Philosophical, Religious, and Institutional Context, Prehistory to A.D. 1450, 2nd, Chicago: University of Chicago Press, 290–294. ISBN 978-0-226-48205-7. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Moran, Bruce T. (2019). Paracelsus: An Alchemical Life, Renaissance lives. London, UK: Reaktion Books. ISBN 978-1-78914-144-3. 
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 Sarton, George (1967). Six Wings: Men of Science in the Renaissance. Bloomington: Indiana University Press. 
  9. ↑
     
    « {{{1}}} »
  10. ↑ Mathematics - Rome Reborn: The Vatican Library & Renaissance Culture | Exhibitions - Library of Congress (1993-01-08).
  11. ↑ Gouwens, Kenneth (1996-09-22). "Rome Reborn: The Vatican Library and Renaissance Culture" (in English). Renaissance Quarterly 49 (3): 618–620. doi:10.2307/2863370. 
  12. ↑ "Renaissance notions of number and magnitude" (in en) (2006-02-01). Historia Mathematica 33 (1): 63–81. doi:10.1016/j.hm.2004.11.011. ISSN 0315-0860. 
  13. ↑ Høyrup, Jens (2003). Practitioners – school teachers – "mathematicians": The divisions of pre-Modern mathematics and its actors. 
  14. ↑ Gatti, Hilary (1999). Giordano Bruno and Renaissance Science. Cornell University, 144. ISBN 0-8014-3529-3. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 (1970) Art, Science, and History in the Renaissance, 2. printing, The Johns Hopkins Humanities Seminars, Baltimore, Md.: Johns Hopkins Press, 310–318. ISBN 978-0-8018-0602-5. 
  16. ↑ Asim, Gangopadhyaya (2017). "Galileo's Contribution to Mechanics" (in en). Loyola eCommons: 90–94. 
  17. ↑ "Medicine, 1450–1620, and the History of Science" (2012). Isis 103 (3): 491–514. doi:10.1086/667970. PMID 23286188. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 Hunt, Arthur (2000). "2000 Years of Map Making". Geography 85 (1): 3–14. ISSN 0016-7487. 
  19. ↑ Cortada, James W. (1974). "Who Was Christopher Columbus?". Renaissance and Reformation / Renaissance et Réforme 10 (2): 99–102. doi:10.33137/rr.v10i2.13735. ISSN 0034-429X. 
  20. ↑ Heawood, Edward (1921). "The World Map Before and After Magellan's Voyage". The Geographical Journal 57 (6): 431–442. doi:10.2307/1780791. ISSN 0016-7398. Bibcode: 1921GeogJ..57..431H. 

Bibliographia

modificar
  • Dear, Peter. Revolutionizing the Sciences: European Knowledge and Its Ambitions, 1500–1700. Princeton: Princeton University Press, 2001.
  • Debus, Allen G. Man and Nature in the Renaissance. Cambridge: Cambridge University Press, 1978.
  • Grafton, Anthony, et al. New Worlds, Ancient Texts: The Power of Tradition and the Shock of Discovery. Cambridge: Belknap Press of Harvard University Press, 1992.
  • Hall, Marie Boas. The Scientific Renaissance, 1450–1630. New York: Dover Publications, 1962, 1994.
Obtenite de “https://ia.wikipedia.org/wiki/Historia_del_scientia_in_le_Renascentia”