Scientia europee in le Medievo

Le scientia europee in le Medievo comprendeva le studio del natura, mathematica e philosophia natural in le Europa medieval. Post le cadita del Imperio Roman Occidental e le declino del cognoscentia del greco, le Europa Christian occidental esseva separate de un fonte importante de scientia antique. Ben que un gamma de clericos e scholasticos christian ab Isidoro e Beda a Jean Buridan e Nicole Oresme manteneva le spirito del questa rational, le Europa occidental viderea un periodo de declino scientific durante le Medievo Prime. Tamen, al tempore del Medievo Grande, le region habeva recuperate e se dirigeva de novo verso assumer le initiativa in le discoperta scientific. Le studios e le discopertas scientific del Medievo Tardive preparava le terreno pro le Revolution Scientific del Etate Moderne.

Pro le majoritate de eruditos medieval, qui credeva que Deo creava le universo secundo principios geometric e harmonic, le scientia - particularmente le geometria e le astronomia - esseva directemente ligate al divin. Cercar iste principios, ergo, significa cercar Deo.

Secundo Pierre Duhem, qui fundava le studio academic del scientia medieval como un critica del theorias del Illuminismo positivistic sur un revolution scientific antiaristotelian e anticlerical del seculo XVII, le diverse origines conceptual de iste supponite revolution se trova in le seculos XII al XIV, in le obras de ecclesiasticos como Thomas de Aquino e Buridan.

In le contexto de iste articulo, "Europa Occidental" refere se al culturas europee ligate per le Ecclesia Catholic e le lingua latin.

Europa Occidental

Articulo principal: Scientia in le Antiquitate classic

Como le poter imperial roman terminava efficacemente in le Occidente durante le quinte seculo, le Europa Occidental entrava in le Medievo con difficultates grandissime que afficeva dramaticamente le production intellectual del continente. Le tractatos scientific classic de antiquitate classic scribite in greco era indisponibile, lassante solmente summaritas e compilationes simplificate. Tamen, textos scientific roman e medieval prime esseva legite e studiate, contribuente al comprehension de natura como un systema coherent que functiona sub le lege divinemente establite que pote esser comprehensite a luce del ration. Iste studio continuava durante le Medievo Prime, e con le Renascentia del seculo XII, le interesse in iste studio esseva revitalize per le translation de textos scientific greco e arabic. Le studio scientific se disveloppava plus avant in le emergente universitates medieval, ubi iste textos esseva studiate e elaborate, portante a nove insights sur le phenomenonos del universo. Iste avantias es quasi ignote al publico leic de hodie, a causa principalmente que le major parte del theorias avanciate in le scientia medieval es hodie obsolete, e a causa del caricatura del Medievo como un "Epocha Obscure" que placeva "le parola del autoritates religiose super le experientia personal e le activitate rational."

Prime Medievo (476–1000)

In le mundo antique, le greco esseva le lingua principal del scientia. Anque sub le Imperio Roman, textos in latin se basava extensivemente sur obras grec, alcun pre-roman e alcun contemporanee; durante que le investigation scientific e le instruction continuava esser realisate in le parte hellenistic del imperio, in grec. Tentativas romane tardive de traducer scripturas grec in latin habeva successo limitate.

In le transito al Medievo, durante que le cognoscentia del grec diminueva, le Occidente latin se trovava isolate de su radices philosophic e scientific grec. Le major parte del inquisition scientific deveniva basate super information colligite ex fontes frequente incomplete e causante difficultates seriose de interpretation. Qui parlava latin e voleva apprender sur le scientia habeva accesso solmente a libros per scriptores roman como Calcidio, Macrobio, Martianus Capella, Boethio, Cassiodoro, e postea encyclopedistas latin. Multe debeva esser colligite ex fontes non-scientific: manualios roman de arpentage esseva lectionate pro lo que includite geometria.

Diagramma del seculo IX que monstra le positiones observate e computate del septe planetas le 18 de martio 816.

Le deurbanisation reduceva le ambito del education e al seculo VI le instruction e le apprender se moviva a scholas monastic e cathedral, con le centro de education esse le studio del Biblia. Education del laicos surviviva de maniera modeste in Italia, Hispania, e le parte meridional de Gallia, ubi le influentias roman esseva le plus durabile. Al seculo VII, le apprender comenciava a emerger in Irlanda e le paises Celtic, ubi latin esseva un lingua estranie e textos latin esseva studiate e ensegnate con entusiasmo.

Le principal scholares del prim seculos esseva ecclesiasticos pro qui le studio del natura esseva ma un parte parve de lor interesse. Illes viveva in un atmosphera que provideva pauco appoio institutional pro le studio disinteressate de phaenomenos natural. Le studio del natura esseva perseque plus pro rationes practic que como un inquire abstracte: le necessitate de curar le malades conduciva al studio de medicina e de textos ancian sur medicamentes, le necessitate pro monachos de determinar le tempore juste pro pregar les conduciva al studio del motion del stellas, le necessitate de computar le data de Pascha les conduciva al studio e ensegnamento de mathematica rudimentari e del motiones del Sol e Luna. Lectores moderne poterea trovar disconcertante que a vices le mesme obras discute tanto le detalios technic de phaenomenos natural como lor signification symbolic.

Verso le anno 800, Carolo Magne, adjutate per le monacho anglese Alcuino de York, initiava lo que deveniva cognoscite como le Renascentia Carolingian, un programma de revitalisation cultural e reforma educational. Le aspecto scientific principal del reforma educational de Carolo Magno concerneva le studio e le ensegnamento de astronomia, tanto como un arte practic que le clericos requireva pro calcular le data de Pascha, como un disciplina theoric. A partir del anno 787, decretos esseva emittite recommendante le restauration de scholas ancian e le fundation de nove in tote le imperio. Institutionalmente, iste nove scholas esseva sub le responsabilitate de un monasterio, un cathedral, o un curia nobili.

Le labor scientific del periodo post Carolo Magno non esseva tanto concernite con investigation original como illo esseva con le studio active e le investigation de textos scientific roman antique. Iste investigation aperiva le cammino pro le effortio posterior de studiosos occidental de recuperar e traducer textos grec ancian in philosophia e scientias.

Alte Medievo (1000–1300)

Plus information: Renascentia del seculo XII and Traductiones latin del seculo XII

Le traduction de operes grec e arabe permitteva le plen developmento del philosophia christian e le methodo scholastic.

A comenciar circa le anno 1050, eruditos europee edificava super lor cognoscentia existente cercante cognoscentia antique in textos grec e arabe que illes traduceva in latino. Illes se incontrava con un grande varietate de textos classic grec, algun de quales ja esseva traducite in arabe, accompagnate per commentarios e opera independente de pensatores islamic.

Gerard de Cremona es un bon exemplo: un italiano qui viagiava a Espania pro copiar un sol texto, ille remaneva pro traducer circa septanta obras. Su biographia describe como ille arrivava a Toledo: "Ille esseva instruite ab infantia in centros de studio philosophic e habeva acquirate cognoscentia de omne que esseva cognoscite per le Latinos; ma pro amore del Almagesto, que ille non poteva trovar del toto inter le Latinos, ille se dirigeva a Toledo; ibi, vidente le abundantia de libros in arabe sur cata subjecto e regretante le paupertate del Latinos in iste cosas, ille apprendeva le lingua arabe, a fin de esser capace de traducer."

Mapa de universitates medieval. Illos initiava un nove infrastructura que esseva necesse pro communitates scientific.

In iste periodo, nos videva etiam le nascentia de universitates medieval, que beneficiava materialmente del textos traducite e provideva un nove infrastructura pro communitates scientific. Alicun de iste nove universitates esseva registrate como institutiones de excellentia international per le Sacre Imperio Roman, recipiente le titulo de Studium Generale. Le major parte del prime Studia Generali se trovava in Italia, Francia, Anglaterra e Espania, e iste esseva considerate le locos plus prestigiose de apprendimento in Europa. Iste lista cresceva rapidemente durante que nove universitates esseva fundate a traverso de Europa. Isto se produciva al minus al comenciar del seculo XIII, quando scholares de un Studium Generale esseva incoragiate a dar cursos de lectura in altere institutes a trans Europa e a compartir documentos, e isto conduceva al cultura academic actual vidite in le universitates european moderne.

Le rediscoperta del obras de Aristotele permitteva le plen developmento del nove philosophia christian e le methodo scholastic. Al 1200, il habeva translationes latino relativemente accurate del obras principal de Aristotele, Euclide, Ptolemeo, Archimedes e Galeno—il es dicite, de omne le autores antique intellectualmente crucial excepte Platon. Anque, multe del textos clave medieval arab e judee, como le obras principal de Avicenna, Averroes e Maimonides, deveniva disponibile in latino. Durante le seculo XIII, le scholasticos expandeva le philosophia natural de iste textos con commentarios (associate con lection in le universitates) e tractatos independente. Notabile inter istos esseva le obras de Robert Grosseteste, Roger Bacon, John de Sacrobosco, Alberto Magno e Duns Scoto.

Le scholasticos credeva in le empirismo e le appoio a doctrinas catholic a traverso studio secular, ration, e logica. Le plus famose esseva Thomas de Aquino (postea declarate un "Doctor del Ecclesia"), qui dirigeva le cambio ab le platonismo e auaugustinismo rso le aristotelismo (ben que le philosophia natural non esseva su interesse principal). Intertanto, precursores del methodo scientific moderne se poteva vider ja in le emphase de Grosseteste sur le mathematica como maniera de comprender le natura e in le approcio empiric admirate per Roger Bacon.

Diagramma optic monstrante le refraccion de luce per un recipiente spheric de vitro plen de aqua (ex Roger Bacon, De multiplicatione specierum).

Grosseteste esseva le fundator del famose schola franciscan de Oxford. Ille basava su travalio sur le vision aristotelic del duplice via del rationamento scientific. Concluder ab observationes particular a un lege universal, e alora retro: ab leges universal a predictiones de particular. Grosseteste appellava isto "resolution e composition". Plus, Grosseteste diceva que ambes vias debe esser verificate per experimento a fin de verificar le principios. Iste ideas establiva un tradition que portava al futuro a Padua e Galileo Galilei in le seculo XVII.

Sub le tutela de Grosseteste e inspirate per le scripturas de alchimistas arab qui habeva preservate e construite sur le portrait de Aristotele del induction, Bacon describeva un cyclo repetitive de observation, hypothese, experimento, e le necessitate de verification independente. Ille registrava le maniera in le qual ille conducite su experimentos con un precision detaliate de modo que alteres poteva reproducer e testar independentemente su resultados - un fundamento del methodo scientific, e un continuation del labor de investigatores como Al Battani.

Bacon e Grosseteste conduciteva investigationes in optica, ben que multo de illo esseva simile a lo que esseva facite al tempore per scholares arab. Bacon faceva un importante contribution al disveloppamento del scientia in le Europa medieval per scriber al Papa pro incitar al studio del scientia natural in cursos universitari e compiler plure volumines que registrava le stato del cognoscentia scientific in multe campos al tempore. Ille descripeva le possibile construction de un telescopio, ma non ha evidente forte de haber facite un.

Tarde Medievo (1300–1500)

Durante le prime medietate del seculo XIV, vidite le labor scientific de grande pensatores. Le studios logic de William de Occam lo conduxisse a postular un formulation specific del principio de parsimonia, cognoscite hodie como la razor de Occam. Iste principio es un del principal heuristicas usate per le scientia moderne pro seliger inter duo o plus theorias subdeterminate, ben que sia justo notar que iste principio esseva usate explicitemente per Ambrosio e Aristotele ante ille.

A medida que le studiosos occidental deveniva plus consciente (e plus acceptante) de tractatos scientific controversial del Imperios Byzantine e Islamic, iste lecturas inspirava nove perspectivas e speculationes. Le obras del prime studioso Byzantine John Philoponus inspirava studiosos occidental como Jean Buridan a questionar le sapientia acceptate del mechanica de Aristoteles. Buridan disveloppava le theoria de impeto, que esseva un passo verso le concepto moderne de inertia. Buridan anticipava Isaac Newton quando ille scribeva:

Le demonstration de Galileo del lege del spatio percorrite in caso de moto uniformemente variabile - como Oresme habeva demonstrate seculos anteriormente.

« ...post haber lasciate le bracio del lanciator, le projectil esseva movite per un impetus date a illo per le lanciator e continuarerea a esser movite tanto que le impetus remaneva plus forte que le resistantia, e esserea de durata infinite si non esseva diminuite e corrupte per un fortia contrari resistente illo o per alique inclinante illo a un motion contrari. »

Thomas Bradwardine e su associate, le Calculatores de Merton College, Oxford, distingueva cinetica de dinamica, accentuante le cinetica, e investigante velocitate instantaneous. Illes formulava le theorema del velocitate medie: un corpore moviente con velocitate constante percorre distantia e tempore equal a un corpore accelerante cuje velocitate es le medietate del velocitate final del corpore accelerante. Illes anque demonstrava iste theorema — le essentia de "Lege del Corpores Cadente" — multo ante Galileo, a qui se attribue generalmente iste theorema.

A su vice, Nicole Oresme monstrava que le rationes proponite per le physic de Aristoteles contra le movemento del Terra non esseva valide e adduceva le argumento de simplicitate pro le theoria que le Terra se move, e non le caelos. Nonobstante iste argumento a favor del motion del Terra, Oresme retrocedeva al opinion commun que "omnes affirman, e ego ipse creo, que le caelos se move e non le terra."

Le historia del scientia Ronald Numbers nota que le assumption scientific moderne del naturalismo methodologic pote esser tractate al travalio de iste pensatores medieval:

« Al fin del Medievo le recerca de causas natural deveniva typic del labor de philosophos natural christian. Ben que characteristicamente lassante le porta aperite pro le possibilitate de intervento divin directe, illes frequentemente exprimeva contemptu pro contemporaneos debile de mente qui invocava miraculos invicem que cercava explicationes natural. Le cleric del Universitate de Paris Jean Buridan (ca. 1295–ca. 1358), describite como "probabilemente le magistro de artes le plus brillante del Medievo", contrastava le recerca del philosopho pro "causas natural appropriates" con le habitude erronee del populo de attribuer phenomena astronomic insolite al supernatural. In le seculo XIV, le philosopho natural Nicole Oresme (ca. 1320–82), qui deveniva postea un episcopo catholic roman, admoniva que, durante le discussion de varie miraculos del natura, "non existe ration a recurrer al caelos, le ultime refugio del debile, o demonios, o al nostre Deo gloriose como si ille produceria iste effectos directemente, plus que ille effectos cujas causas nos crede ben cognite." »

Tamen, un serie de eventos que devenirea cognoscite como le Crise del Tardo Medievo esseva in curso. Quando veniva le Morte Nigre de 1348, illo sigillava un fin subite al epocha precedente de progresso scientific. Le peste occideva un tertie del population in Europa, specialmente in le conditiones crowdate del urbes, ubi se trovava le nucleo del innovationes. Recurrentias del peste e altere catastrophes causava un declino continuae del population pro un seculo.

Renascentia (seculo XV)

Homo Vitruvian de Leonardo da Vinci.

Le seculo XV viderea le initio del movimento cultural del Reanscentia. Le rediscoverimento de textos scientific grec, tanto antiques como medieval, accelerava quando le Imperio Byzantin cedeva al Ottomanos e multe studiosos byzantin cercava refugio in Occidente, particularmente in Italia.

In tote, le invento del impression habeva grande effectos sur le societate europee: le dissemination facilitate del parolas impressite democratizava le apprentissage e permitteva un propagation plus rapide de nove ideas.

Quando le Renascentia se diffundeva al Europa del Nord, le scientia essera revivificate per figuras como Copernico, Francis Bacon e Descartes (ben que Descartes es frequentemente describite como un pensator del prime Enlichtenment, plus que del fin del Renaissance).

Influentias Byzantin e Islamic

Interactiones byzantin

Le scientia byzantin ha jocate un importante rolo in le transmission de cognoscentia classic al mundo islamic e al Italia del Renascentia, e etiam in le transmission de cognoscentia arab medieval al Italia del Renaissance. Su rica tradition historiographic ha conservate cognoscentia antique super le qual arte, architectura, litteratura e successos technologic magnificente esseva construite.

Scientistas byzantine ha conservate e continuate le hereditage del grandes mathematicos del antiquitate grec e les ha applicate in practica. In le Byzantium prime (seculos V-VII), le architectos e mathematicos Isidore de Milet e Anthemius de Tralles usava formulas mathematic complexe pro construer le grande templo "Hagia Sophia," un breakthrough technologic magnificente pro su epocha e pro seculos postea, a causa de su geometria impressionante, designo audace e altezza. In le Byzantium tardive (seculos IX-XII), mathematicos como Michael Psellos considerava le mathematica como un medio pro interpreter le mundo.

Ioanne Philopono, un scholare byzantine del seculo VI, esseva le prime persona a questionar systematicamente le doctrina de physica de Aristotele. Isto serviva como inspiration pro Galileo Galilei dece seculos plus tarde, dato que Galileo citava substantialmente Philoponus in su obras quando Galileo argumentava proque le physica aristotelic esseva defective durante le Revolution Scientific.

Interactiones islamic

Un occidental e un arabe apprendent geometria in le seculo XV.

Le Imperio Byzantine initialmente provideva al mundo islamic medieval textos antique grec sur astronomia e mathematica pro translation al arabe. Postea, con le emergentia del mundo islamic, scientistas byzantin como Gregorio Chioniades traduceva textos arabe sur astronomia, mathematica e scientia islamic in greco medieval, includente le obras de Ja'far ibn Muhammad Abu Ma'shar al-Balkhi, Ibn Yunus, al-Khazini, Muhammad ibn Mūsā al-Khwārizmī e Nasīr al-Dīn al-Tūsī inter alteres. Il habeva etiam scientistas byzantine qui usava translitterationes arabe pro describer certe conceptos scientific in vice de equivalentes terminos antique grec (como le uso del arabe "talei" in vice del antique grec "horoscopus"). Assi, le scientia byzantine jocava un rolo importante non solmente in transmitter cognoscentia antique grec a Europa Occidental e al mundo islamic, ma etiam in transmitter cognoscentia islamic a Europa Occidental. Scientistas byzantine deveniva cognite etiam con le astronomia sassanide e indian per citationes in alcun obras arabe.

Bibliographia

• Crombie, A. C. (1969). Augustine to Galileo: The History of Science A.D. 400 - 1650, Revised, Penguin. ISBN 0-14-055074-7. OCLC 668995. 
• Grant, Edward (1996). The foundations of modern science in the Middle Ages: their religious, institutional, and intellectual contexts. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56762-9. 
• Grant, Edward (1974). A source book in medieval science. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0-674-82360-5. 
• Hannam, James (2011). The Genesis of Science: How the Christian Middle Ages Launched the Scientific Revolution. Washington, DC: Regnery, 454. ISBN 978-1-59698-155-3. 
• Huff, Toby E. (2003). The rise of early modern science: Islam, China, and the West. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-52994-8. 
• Lindberg, David C. (1992). The Beginnings of Western Science. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-48230-8. OCLC 185636619. 
• Lindberg, David C. (1978). Science in the middle ages. Chicago: University of Chicago P. ISBN 0-226-48233-2. 
• (2013) The Cambridge History of Science 2, Medieval Science. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-59448-6. 
• Parkinson, Claire (1985). Breakthroughs. A chronology of great achievements in science and mathematics, 1200-1930. Mansell. ISBN 0-7201-1800-X. 
• Restivo, Sal P. (2005). Science, technology, and society: An Encyclopedia. Oxford [Oxfordshire]: Oxford University Press. ISBN 0-19-514193-8. 
• Shank, Michael H. (2000). The scientific enterprise in antiquity and the middle ages: readings from Isis. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-74951-7. 
• Walsh, James (1908). The Popes and Science: The History of the Papal Relations to Science During the Middle Ages and Down to Our Own Time. Kessinger Publishing. ISBN 0-7661-3646-9. 

Review: "The Popes and Science" (March 1909). Ann. Surg. 49 (3): 445–7. doi:10.1097/00000658-190903000-00030.